ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ

Θεέ μου σώσε τους στίχους μου!

Την θαλπωρή των τοίχων δεν αντέχουν
Στην βουή της Αγοράς
γυμνοί θέλουν να βγουν
στην τριβή των συναναστροφών
στ' αδιάκριτα βλέμματα
στην βάσανο των κρίσεων

Κάνει όμως παγωνιά έξω
κι εγώ φοβάμαι
Είναι τόσο τρυφεροί
κι ανυπεράσπιστοι

Θεέ μου σώσε τους στίχους μου!

Εγκαταλείπουν την τρυφή του γραφείου
στο φως να παραδώσουν την ψυχή τους

© Μίμης Κωστήρης

Σε μείζονα κλίμακα

Όταν ο πόνος πυρώνει
ο ουρανός σκεπάζει τις πληγές μας με φως

Τα δένδρα αποτινάζουν την σιωπή τους
αφήνοντας διάδρομο στην θεϊκή ακτίδα

Μακρόθυμη τώρα η ψυχή
αναπνέει του μηνύματος την αύρα

Με σύμφωνα ντύνεται
ανεξίκακος ο λυγμός
Αναγνώσιμος γίνεται

Λυτρωτικός
της αγιότητας ο δρόμος φωτίζεται

Εγκαταλείποντας τις ελάσσονες κλίμακες
δοξαστικό τραγούδι της εγκαρτέρησης συνθέτω

© Μίμης Κωστήρης

Ακόμα

Τελευταία το ίδιο όνειρο βλέπω

Ο πατέρας να με καλεί
απ' τον ανοιχτό τάφο

"Έλα άργησες...
Πρέπει να κλείσω..."

Κι η μητέρα πάντα πονόψυχη
να τον μαλώνει

"Άφησε το παιδί έξω να παίξει..."

© Μίμης Κωστήρης

Έλλειψη

Ο τελευταίος ποιητής
πέθανε χθες το βράδυ
Λίγο πριν το τέλος ψέλλισε

δεν μπορούσα άλλο να βλέπω...

Τον θάψαμε εν τιμή,
εμείς οι λιγοστοί φίλοι του

Παρά τις προσπάθειες
δεν καταφέραμε να τον σώσουμε
Βλέπετε όσο κι αν ψάξαμε
δε βρέθηκε αίμα της ομάδας του
Ρέζους Ποιητικόν
ή άλλως
της αισθητικής των Πραγμάτων θεώρησης

© Μίμης Κωστήρης