ΠΡΟΒΑ

Μνήμη Χρ. Λάσκαρη


Μαθητεία θανάτου οι στίχοι
Ασκήσεις γνωριμίας έλεγες
χωρίς μαύρα κρέπια και θρήνους

Οι λέξεις υπαγόρευαν
πράξεις εκεχειρίας
Δώρα εξευμενισμού ήταν
προς τον αμετάκλητο επισκέπτη

Ήθελε την πεπρωμένη ώρα
εκείνος να ’ρχονταν σα φίλος

Όχι σαν άρπαγας

© Μίμης Κωστήρης

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Εσώρευε στο σπίτι του πράγματα

Στην αρχή από ευχαρίστηση
Ύστερα από απόγνωση

Σπιθαμή δεν άφησε ακάλυπτη

Στο τέλος το σπίτι δεν τον χωρούσε

Τώρα γυρίζει στους δρόμους
με ανέστια την ψυχή...

© Μίμης Κωστήρης

ΨΗΤΟΠΩΛΕΙΑ

Στις θολές αίθουσες της εσχάρας
οι άνθρωποι σε παραλήρημα
σπονδές αφιέρωναν
στους επιτραπέζιους θεούς

Με παραπλανημένα όνειρα
αποξενωμένοι από το θαύμα
στα πιάτα τους γύρευαν
χαμένους Παραδείσους

Το βλέμμα, το πνεύμα τους
στραμμένο κάτω

Μόνο η κνίσα έθρωσκεν άνω...

© Μίμης Κωστήρης

Η ΠΤΩΣΗ

Ανέμιζες το βαθύ σου αίσθημα
σαν επινίκια σημαία

Οι κόρες των ματιών σου
αντιφέγγιζαν την περιλάλητη χαρά

Απ'την άκρη ενός ρόδινου σύννεφου
πιάστηκες και σελάγιζες στους γαλαξίες

Το κορμί σου ανέδιδε από ψηλά
την υπεροψία θριάμβου

Δεν λογάριασες όμως
το βραχύβιον των ανθέων

Έτσι απ' τις βουνοκορφές των άστρων πέφτοντας
έγινε πιο αιμάτινη η συντριβή

© Μίμης Κωστήρης

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ

Θεέ μου σώσε τους στίχους μου!

Την θαλπωρή των τοίχων δεν αντέχουν
Στην βουή της Αγοράς
γυμνοί θέλουν να βγουν
στην τριβή των συναναστροφών
στ' αδιάκριτα βλέμματα
στην βάσανο των κρίσεων

Κάνει όμως παγωνιά έξω
κι εγώ φοβάμαι
Είναι τόσο τρυφεροί
κι ανυπεράσπιστοι

Θεέ μου σώσε τους στίχους μου!

Εγκαταλείπουν την τρυφή του γραφείου
στο φως να παραδώσουν την ψυχή τους

© Μίμης Κωστήρης

Σε μείζονα κλίμακα

Όταν ο πόνος πυρώνει
ο ουρανός σκεπάζει τις πληγές μας με φως

Τα δένδρα αποτινάζουν την σιωπή τους
αφήνοντας διάδρομο στην θεϊκή ακτίδα

Μακρόθυμη τώρα η ψυχή
αναπνέει του μηνύματος την αύρα

Με σύμφωνα ντύνεται
ανεξίκακος ο λυγμός
Αναγνώσιμος γίνεται

Λυτρωτικός
της αγιότητας ο δρόμος φωτίζεται

Εγκαταλείποντας τις ελάσσονες κλίμακες
δοξαστικό τραγούδι της εγκαρτέρησης συνθέτω

© Μίμης Κωστήρης

Ακόμα

Τελευταία το ίδιο όνειρο βλέπω

Ο πατέρας να με καλεί
απ' τον ανοιχτό τάφο

"Έλα άργησες...
Πρέπει να κλείσω..."

Κι η μητέρα πάντα πονόψυχη
να τον μαλώνει

"Άφησε το παιδί έξω να παίξει..."

© Μίμης Κωστήρης

Έλλειψη

Ο τελευταίος ποιητής
πέθανε χθες το βράδυ
Λίγο πριν το τέλος ψέλλισε

δεν μπορούσα άλλο να βλέπω...

Τον θάψαμε εν τιμή,
εμείς οι λιγοστοί φίλοι του

Παρά τις προσπάθειες
δεν καταφέραμε να τον σώσουμε
Βλέπετε όσο κι αν ψάξαμε
δε βρέθηκε αίμα της ομάδας του
Ρέζους Ποιητικόν
ή άλλως
της αισθητικής των Πραγμάτων θεώρησης

© Μίμης Κωστήρης

Ρύπανση

Τελευταία όλο και πιο συχνά τους απαντώ

Εκείνους που αφήνουν στους δρόμους
τα απορρίμματα των συμπεριφορών τους

Ρύπους πλαστών κωδικών και γραφών
σκορπίζουν

ή απ' το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου
πετούν έξω
το άδειο πακέτο της ζωής τους

© Μίμης Κωστήρης

Σταυροί

Κεραίες υψώνονταν πάνω απ' τις ταράτσες

Ένα δάσος πυκνό
μέχρι πέρα μακρυά
όσο πήγαινε το μάτι
όσο απλωνόνταν η άχαρη πόλη

Σταυροί έλεγες σε απέραντο νεκροταφείο

Στις πολυκατοικίες μέσα
θαμμένοι οι ζωντανοί...

© Μίμης Κωστήρης